TYTUS  MAKSYMILIAN  HUBER

1 [d]

 

Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem. Uczył się w szkole ludowej w Limanowej, a od 1881 roku w gimnazjach w Krakowie, Nowym Sączu, Kołomyi i Lwowie. Od początku wykazywał wybitne uzdolnienia matematyczno - przyrodnicze. Jako uczeń dostrzegał już nieścisłości w wykładach
z fizyki, dla ich wyjaśnienia zapoznał się samodzielnie z podstawami rachunku różniczkowego.W 1899 roku wstąpił na wydział inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Tutaj już od pierwszego roku studiów samodzielnie pracował naukowo, publikując między innymi w lwowskim "Czasopiśmie Technicznym" swoje prace. Stopniowo jego zainteresowania skupiały się na tych zagadnieniach matematycznych, które miały znaczenie dla zastosowań technicznych.
W 1894 roku został asystentem, a w 1896 uzyskał stypendium i pogłębiał swoją wiedzę na wydziale matematycznym uniwersytetu berlińskiego. Po powrocie ze Lwowa przez krótki okres zajmował się praktyką inżynierską, szybko jednak ponownie poświęcił się pracy naukowej nad rachunkiem wariacyjnym i liczbami pierwszymi. Od 1899 roku wykładał mechanikę teoretyczną i budowlaną na Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1904 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych za pracę "Przyczynek do teorii stykania się ciał sprężystych", stanowiącą istotny wkład do teorii sprężystości. Rozwiązał w niej obliczeniowo zagadnienie tzw. bezwzględnej miary twardości. W tym samym roku opublikował najważniejszą ze swych prac "Właściwa praca odkształcenia jako miara wytężenia materiału", w której sformułował hipotezę, iż "można z wielkimprawdopodobieństwem uważać energię odkształcenia postaciowego za miarę wytężenia materiału". Jest to tak zwany warunek plastyczności stanowiący podstawowe kryterium klasycznej teorii plastyczności. Hipoteza ta doczekała się uznania dopiero w ćwierć wieku później.
W 1908 roku Huber objął Katedrę Mechaniki Technicznej Lwowskiej Szkoły Politechnicznej, a w 1914 został wybrany rektorem tej uczelni.
W objęciu tej funkcji  przeszkodził mu jednak wybuch I wojny światowej. Poszedł na front i we wrześniu 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w Kazaniu, gdzie dzięki wstawiennictwu wybitnego uczonego mógł kontynuować pracę naukową, wykładał nawet fizykę w polskim gimnazjum. W roku 1918 powrócił do kraju i wykładał na Politechnice Lwowskiej, a od 1928 roku na Politechnice Warszawskiej.Był członkiem wielu towarzystw naukowych, a także prezesem Akademii nauk Technicznych w Warszawie.Godnie także reprezentował Polskę na forum międzynarodowym, przedstawiając swe pionierskie prace w zakresie teorii płyt, teorii współdziałania płyty z żebrem przy zginaniu oraz teorii stopów grzybkowych. Dbał przy tym, by wiązać wyniki swych dociekań z konkretnymi zastosowaniami technicznymi i przedstawiał je w sposób zrozumiały dla inżynierów.
          Od 1932 roku do wybuchu II wojny światowej kierował pracami badawczymi w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Brał też czynny udział w pracach Polskiego Komitetu normalizacyjnego.W okresie okupacji nadal twórczo pracował i uczestniczył w tajnych wykładach. Po wojnie wykładał na Politechnice Gdańskiej i Akademii Górniczo - Hutniczej w Krakowie. Zmarł w Krakowie 9 grudnia 1950 roku. Był znakomitym pedagogiem i wychowawcą młodzieży, wielce popularnym wśród studentów. Pozostawił 17 książek i ponad 200 artykułów i innych prac.*

*Tekst na bazie: http://www.wykop.pl/ramka/1150791/z-cyklu-slynni-polacy-maksymilian-tytus-huber/

Hipoteza wytężeniowa (1904)

 

 

 

2 [d]

 

 

 

Obszar dopuszczalny w płaskim stanie naprężenia wg hipotezy Hubera

            Maksymilian Tytus Huber był wyjątkową postacią w dziejach polskich nauk ścisłych i technicznych. Jego pionierskie, odkrywcze prace badawcze na wielu polach mechaniki teoretycznej i stosowanej uszeregowały go w rzędzie najwybitniejszych uczonych naszej epoki. Dorobek Hubera stanowi istotny w skali światowej wkład do rozwoju tej dziedziny wiedzy.W trakcie nauki w szkole politechnicznej we Lwowie, pracował naukowo. Opublikował swe prace: "Prosta konstrukcja hiperboli" oraz "Nowy wykreślny sposób wyznaczania momentów bezwładności figur płaskich" we lwowskim "Czasopiśmie technicznym". Stopniowo jego zainteresowania matematyczne skupiły się na tych zagadnieniach, które mają znęcenie dla zastosowań technicznych.Od 1899 roku wykładał mechanikę teoretyczną i budowlaną na Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1904 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych za pracę "Przyczynek do teorii stykania się ciał sprężystych", stanowiącą istotny wkład w teorię sprężystości. rozwiązał w niej obliczeniowo zagadnienie tzw. bezwzględnej miary twardości. W tym samym roku opublikował w " Czasopiśmie Technicznym" najważniejszą ze swych prac: "Właściwa praca odkształcenia jako miara wytężenia materiału". Sformułował w niej hipotezę: "można z wielkim prawdopodobieństwem uważać energię odkształcenia postaciowego za miarę wytężenia materiału". Jest to tak zwany warunek plastyczności stanowiący podstawowe kryterium klasycznej teorii plastyczności. Hipoteza ta doczekała się uznania dopiero w ćwierć wieku później. Wysunęli ją von Mises i H. Hencky, ale priorytet Hubera na ogół nie jest kwestionowany.
          Wytężenie materiału jest w wytrzymałości materiałów stanem materiału obciążonego siłami zewnętrznymi, w którym istnieje niebezpieczeństwo przejścia w stan plastyczny (przekroczenie granicy sprężystości, jeśli materiał taką posiada lub utrata spójności, czyli pękniecie, przełom, dekohezja).
Wytężenie materiału określa się przez redukcję złożonego stanu naprężenia do jednego naprężenia zredukowanego lub zastępczego. To naprężenie może być porównane z podstawowymi wytrzymałościowymi stałymi materiałowymi: wytrzymałością na rozciąganie Rm lub naprężeniem rozrywającym Ru, które uzyskuje się w czasie statycznej próby rozciągania. Do redukcji złożonego stanu naprężenia stosuje się hipotezy wytężeniowe. Najczęściej stosowana jest właśnie hipoteza energii odkształcenia sformułowana przez Maksymiliana T. Hubera, która zakłada, że ciało jest doskonale sprężyste, i że praca naprężenia zredukowanego równa jest sumie prac wszystkich naprężeń składowych. Hipoteza wytężeniowa zastosowana do podstawowych stanów obciążenia pozwala na przeprowadzanie odpowiednich obliczeń wytrzymałościowych.

Tekst na bazie: http://www.wykop.pl/ramka/1150791/z-cyklu-slynni-polacy-maksymilian-tytus-huber

Informacje o T.M.Huberze znajdziesz też w:

  1. Encyklopedia Gdańska, Gdańsk 2012
  2. Księga jubileuszowa dla uczczenia zasług naukowych prof. dr inż. M.T. Hubera z okazji 50-lecia pracy naukowej, Gdańsk 1950
  3. Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
  4. Polski Słownik Biograficzny, t. X, Gdańsk-Warszawa-Wrocław-Kraków 1962
  5. Słownik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, red. Z. Nowak, Gdańsk 1994
  6. Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej w latach 1945–2005. Monografia historyczno-biograficzna, red. A. Barylski, Gdańsk 2005
  7. Z. Olesiak, Z. Engel, Maksymilian Tytus Huber: Biografia i reprinty dzieł naukowych, Radom 2010